Ay ışığı düştü,
başımdan ayak bileklerime kadar hissedilen bir sarsıntıyla irkildim …

Sen içimden gitmiştin…

Hissizliğe alışık olmayan bense şaşkın…Koyu kırmızı harflerimi aradım hikayem için…yoktu hiçbiri yerlerinde. Tüm harflerim boşalmış, spermleri etrafa yayılmıştı. Derin bir nefes alıp sırtımı koltağa yaslama isteği duydum.
(Koltuk yerinde değildi)

Sonrası duvara çarptı sırtım. Hayır canım yanmadı. Diyorum ya içim boşaldı..
Ay ışığı, ışıksızdı…

Çamura bulanmış “boşluk” sesiyle kendime geldim…
“boşluklar çarpışıyordu içimde”… // Burçak Durak